Lope de Vega; właściwie Félix Lope de Vega y Carpio– dramatopisarz hiszpańskiego baroku, twórca lirycznego dramatu hiszpańskiego, w którym tragizm splatał się z komizmem, a realizm z fantastyką. W sposób mistrzowski budował intrygę swoich utworów i portrety bohaterów. Napisał około 2200 sztuk, z których zachowało się 500, w większości opartych na historii i legendach ludowych. Biorąc pod uwagę ilość napisanych przez niego dzieł, jest jednym z najbardziej płodnych autorów literatury światowej.
Nazywany „feniksem geniuszów” i „wybrykiem natury” (przez Miguela de Cervantesa) odnowił zasady teatru hiszpańskiego w momencie, kiedy teatr stawał się powszechnym zjawiskiem kulturowym. Jeden z najważniejszych przedstawicieli barokowego teatru hiszpańskiego, obok takich autorów jak Tirso de Molina i Calderón de la Barca. Jego dzieła są wystawiane do dziś i znajdują się na szczycie osiągnięć hiszpańskiej literatury i sztuki. Lope de Vega był także jednym z wielkich liryków języka kastylijskiego i autorem kilku powieści.
Przypisuje mu się ok. 3000 sonetów, 3 powieści, 4 nowele, 9 epopei, 3 poematy dydaktyczne oraz setki komedii (1800 wg dramaturga Juana Péreza de Montalbán). Był przyjacielem Franciska de Quevedo i Juana Ruiza de Alarcón, zawziętym wrogiem Góngory, a u Cervantesa wzbudzał zazdrość - jego życie było tak wyjątkowe, jak jego dzieła.