Jean de La Fontaine– jeden z czołowych przedstawicieli klasycyzmu francuskiego, autor blisko 250 bajek.
W młodości uczył się mało, dopiero w 22 r. życia począł studiować poetów klasycznych. Porzucił pracę i żonę i udał się do Paryża, gdzie znalazł opiekę między innymi nadintendenta Nicolasa Fouqueta i pani Sablière, która troszczyła się o wszystkie jego potrzeby. W 1684 został członkiem Akademii.
Sławę literacką zjednał sobie swymi Contes (1665) i Fables (pierwsze sześć ksiąg 1668, następnych pięć 1678, a dwunasta 1694; z późniejszych edycji najlepsza Nodiera, 2 t., Paryż, 1839), których zalety nie tyle polegają na sztuce wynalazczej, ile na naturalnym i prostym wykładzie. Treść do bajek czerpał z pisarzy starożytnych, a do powiastek z nowelistów włoskich i ze starofrancuskich fabliaux. Naiwność, prawda, prostota, naturalność i żywość — oto przymioty, dla których La Fontaine zyskał sobie nieśmiertelność. Inne jego prace poetyckie mają już tylko wartość podrzędną[potrzebne źródło].
Najlepsze wydanie wszystkich pism jego Oeuvres uskutecznił Valekenaer (18 t., Paryż, 1819–20; nowa edycja 6 t., 1822–23) oraz Girard i Desfeuilles w dziele Grands écrivains (1880 i nast. t. 8). Por. Saint-Mare Girardin L. et les fabulistes (Paryż, 1867, t. 2); Taine L. et ses fables (10 wyd., 1885).