Ewa Szelburg-Zarembina– powieściopisarka, poetka, dramaturg, eseistka, najbardziej znana z twórczości dla dzieci i młodzieży. Pierwszy Kanclerz Kapituły Orderu Uśmiechu, funkcję tę pełniła w latach 1968-1976.
Urodziła się jako córka Antoniego, ogrodnika dworskiego i Elżbiety z Kałużyńskich[1], która wykonywała zawód krawcowej. Wkrótce rodzina przeniosła się do Nałęczowa, gdzie Ewa Szelburg uczęszczała do szkoły. W 1916 r. ukończyła gimnazjum Władysława Kunickiego w Lublinie. W 1916 r. założyła III Żeńską Lubelską Drużynę Skautową przy prywatnym gimnazjum Arciszowej w Lublinie. Była członkinią organizacji "Zet". W tym okresie podjęła również pracę jako nauczycielka. W latach 1918-1922 studiowała filologię polską i pedagogikę na UJ w Krakowie. W latach 1921-1928 pracowała jako nauczycielka w seminariach pedagogicznych. W okresie okupacji była działaczką podziemia oświatowego i redaktorką konspiracyjnego miesięcznika "W świetle dnia".
20 kwietnia 1965 r. zwróciła się do społeczeństwa z apelem uczczenia pamięcią bohaterstwa i męczeństwa młodzieży i dzieci w dziejach Polski. Apel wywołał gromki odzew i ze składek społecznych powstało w Warszawie Centrum Zdrowia Dziecka.
Pochowana w Nałęczowie. Jest patronką Szkoły Podstawowej nr 312 w Warszawie i szkoły podstawowej w Drzewcach, a także publicznego przedszkola w Górze Puławskiej.
Od 13 czerwca 2010 r. Patronka Szkoły Podstawowej w Niezabitowie.
Debiutowała w 1922 r. na łamach tygodnika "Moje Pisemko" jako autorka utworów dla dzieci. Dla dorosłego czytelnika wydała w 1924 r. Legendy żołnierskie i od tej pory pisała zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych.
Znana przede wszystkim jako autorka książek i wierszy dla dzieci, w swoich pracach często wracała do młodości spędzonych w Nałęczowie i Lublinie.