Tytuł strony

Jan Izydor Sztaudynger– polski poeta i satyryk.

Miał polskie, niemieckie i francuskie korzenie. Wiersze pisał już w dzieciństwie, jako 9 letni chłopiec napisał wierszem wypracowanie o wakacjach, co zadziwiło zarówno jego kolegów jak i nauczyciela. Był uczniem II LO im. Jana III Sobieskiego w Krakowie. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, na którym uzyskał doktorat w 1927 roku. W roku 1925 debiutował tomikiem wierszy "Dom mój", ze wstępem Karola Huberta Rostworowskiego.

Członek grupy literacko-artystycznej Helion. W latach 1928-1935 nauczyciel szkół średnich, organizator i teoretyk teatrów lalkowych. W latach 1937-1939 pracownik Kuratorium Szkolnego w Poznaniu i wykładowca na Uniwersytecie Poznańskim. Po wojnie osiadł w Szklarskiej Porębie i w Łodzi, gdzie do roku 1954 pracował w Państwowej Szkole Dramatycznej Teatru Lalek. Był także współorganizatorem teatrów oraz, w latach 1950-1954, redaktorem czasopisma "Teatr Lalek". Od 1955 do 1970 r. mieszkał w Zakopanem. Tłumaczył również z literatury niemieckiej (m.in. Johanna Wolfganga Goethego).

Ojciec ekonomisty Jana Jacka Sztaudyngera i Anny Sztaudynger-Kaliszewicz, autorki wspomnień Życie nie jest fraszką: opowieść o pasjach, przyjaźniach i przesądach Jana Sztaudyngera (1994).

Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.