Tytuł strony

Francesco Petrarca, pol. Franciszek Petrarka– jeden z pierwszych renesansowych poetów pochodzący z Italii. Pisał zarówno po włosku (nazywanym wówczas volgare – językiem pospolitym), jak i po łacinie.

Był synem notariusza z Florencji. Polityczne spory zmusiły rodzinę Francesco do opuszczenia rodzinnego miasta. Osiedlili się w Prowansji nieopodal Awinionu, ówczesnej siedziby papieża. Francesco studiował prawo w Bolonii i w Montpellier. Po śmierci ojca powrócił do Awinionu i postanowił zostać duchownym, taka droga – ze względu na rozległe beneficja kościelne, jakie otrzymał – pozwalała mu na spokojne i dostatnie życie. Stan duchowny nie przeszkodził poecie w założeniu rodziny, w 1337 r. urodził się mu pierwszy syn, jednak szczególnie silnie poeta związany był z córką, z której rodziną zamieszkał na starość.

Petrarka wiele podróżował, korespondował z wieloma intelektualistami z całej Europy i wiódł żywot kosmopolity. Pasjonował się filologią, poszukiwał w bibliotekach starożytnych tekstów i zebrał imponującą kolekcję 200 manuskryptów. Do jego największych odkryć należą mowa w obronie Archiasza oraz listy Cycerona. Słynny był z pięknej, literackiej łaciny, dorównującej twórczości Horacego, Cycerona czy Owidiusza.

8 kwietnia 1341 r. na rzymskim Kapitolu Petrarka został uwieńczony wieńcem laurowym – najwyższym odznaczeniem przyznawanym twórcom. Paradoksalnie, właśnie od tego momentu rozpoczął się okres głębokiego załamania psychicznego poety. Depresję pogłębiła epidemia dżumy (1348 r.), która zabrała wielu przyjaciół pisarza. W tym roku umrzeć miała także bohaterka sonetów i ukochana poety – Laura. W 1353 r. Petrarka związał się z dworem Viscontich. Ostatnie lata życia spędził w willi w Arqua. Tam zmarł 19 lipca 1374 r.

Jeśli wierzyć temu, co pisze poeta w "Canzoniere", momentem przełomowym w jego życiu było spotkanie Laury, 6 kwietnia 1327 r., a zatem w Wielki Piątek. Symbolika tej daty każe wątpić w prawdziwość opisanych detali tego spotkania. Kwestia istnienia adresatki sonetów budzi skądinąd wiele kontrowersji: nawet dla ludzi żyjących w czasach poety Laura była osobą zupełnie nieznaną, co skądinąd biorąc pod uwagę ówczesną obyczajowość, świadczyło o niej jak najlepiej. Nawet Boccaccio, który przyjaźnił się z Petrarką, podawał w wątpliwość jej istnienie, sam Petrarka jednak stanowczo temu zaprzeczał. Biografowie nie zajęli dotychczas jednoznacznego stanowiska: choć przyjmuje się na ogół, że istniała, żadne próby zidentyfikowania Laury z jakąś znaną nam postacią nie okazały się przekonujące.