Zbigniew Morsztyn– polski szlachcic (herbu Leliwa) i poeta epoki baroku, żołnierz, działacz ariański. Kuzyn i współpracownik Jana Andrzeja Morsztyna.
Pierwsze poezje Zbigniewa pochodzą z dekady 1650–60 i są to przede wszystkim erotyki dworskie, w których jednak poeta nie pozwala gatunkowi wybierać za artystę tematy[3]. Drugą stroną jego początkowej twórczości są utwory o tematyce żołnierskiej, pochodzące głównie z własnych przeżyć: czy oglądamy życie obozowe (vide:Kostyrowie Obozowi), czy jesteśmy świadkami bitwy(vide:Sławna wiktoryja nad Turkami ... pod Chocimiem otrzymana ...), czy też poznajemy z bliska żołnierskiego konia(vide:O koniu wziętym ze mną w potrzebie z Szwedami pod Krakowem die 20 Junii, Anno 1656). Możemy jednak znaleźć i u Zbigniewa refleksję, że życie żołnierskie inaczej wygląda w podniosłych wierszach, a zupełnie inaczej w rzeczywistości[4]. Jego najważniejszym dziełem na emigracji są Emblemata o tematyce religijnej, każdej ikonie dedykowane są stosowne cytaty z Pieśni nad Pieśniami. Tutaj realizuje się główny przekaz Zbigniewa i arian jego czasów o tolerancji, wolności sumienia przy jednoczesnym poszanowaniu należnych praw boskich[5]:
"I jak się im zda, drugim wierzyć każą,
Mieczem i Ogniem, wygnaństwem, więzieniem
Cudzym koniecznie chcąc władnąć sumieniem."
Podejście Zbigniewa do swojej twórczości, kwituje sentencja mihi cano – sobie śpiewam. Najprawdopodobniej za namową przyjaciół pod koniec życia przeorganizował swoje zapiski i nadał im kształt tomu Muza domowa (ukończona ok. 1683, nie wydana za życia). Zostawił po sobie tłumaczenia z Horacego, Persjusza, Jana Pico della Mirandoli, Hugona Grotiusa.