Franciszek Karpiński herbu Korab– polski poeta epoki oświecenia, twórca i główny przedstawiciel nurtu sentymentalnego w polskiej liryce.
Karpiński był zafascynowany kulturą ludu. Tłumacząc psalmy przykładał dużą wagę do jasnego i czytelnego języka. Krytykował przekłady Kochanowskiego za rozwlekłość, niezgodność z oryginałem i zbyt częste nawiązywanie do mitologii.
- Córka tęskniąca do ojca
- Człowiek i kamień
- Do Boga
- Do dwóch synogarlic
- Do Justyny
- Do księcia Konstantego Czartoryskiego
- Do Marcina Badeniego
- Do Marcina Zaleskiego
- Do mojej przyszłej
- Do motyla
- Do pasterki
- Do przyjaciela
- Do skowronka
- Do Stanisława Małachowskiego
- Duma
- Duma Lukierdy, czyli Luidgar
- Głos zabitego do sądu
- Idąc w podróż
- Już ja nie ten
- Korydon smutny na śmierć Palmiry
- Laura i Filon
- List wymawiający się
- Marsz dla żołnierzy
- Mazurek
- Myśli jesienne
- Na obraz tryunifu śmierci
- Na odmienione Nadprucie
- Na posąg Czarnieckiego w Tykocinie
- Na tenże dzień
- Na wokluz, wody i dom gocki
- Nice do niestatecznego
- O Bogu wszystko widzącym
- O cierpliwości w chorobie i
- O cnotach i nadgrodzie
- O deszczu
- O litości Boskiej
- O niepokładaniu nadziei zbytecznej w ludziach
- O powinnościach chrześcijańskich
- O uczęszczaniu do kościoła
- O wielkości Boga
- O znikomości świata
- Orzeł i sroka
- Pasterz do owieczki straconej
- Pieśń adwentowa
- Pieśń mazurska
- Pieśń na dzień Trzeci Maja
- Pieśń pasterska do Zosi
- Pieśń podczas pracy w polu
- Pieśń przyjacielska przy kielichu
- Pieśń wieczorna
- Powrót z Warszawy na wieś
- Pożegnanie z Lindorą w górac
- Prośba do mężatki
- Przeciwko fanatyzmowi
- Przewaga zawiści
- Psalm 31 Pokutny
- Psalm 90 Ufność w Bogu
- Rozstanie się Medona
- Szczęście przy Dorydzie
- Słup i telega
- Tęskność do kraju
- Tęskność na wiosnę
- Trwoga człowieka bliskiego śmierci
- Trzeba się kochać...
- W nieszczęściach kraju
- żale Sarmaty nad grobem Zygmunta Augusta
- żebrak przy drodze